Far away .....

ကျွန်တော် မရောက်နိုင်တဲ့ ကျွန်တော့်ချစ်သူဆီကိုလား ...

သီချင်းတစ်ခုကို နားထောင်မိရင်း အပြင်ကိုငေးကြည့်မိတယ်။ လေမထန်၊ မိုးမပြင်းတဲ့ ကောင်းကင်မှာ ခပ်အုပ်အုပ်တိမ်စိုင်မည်းမည်းတွေ ဟိုးအဝေးတစ်နေရာကနေ ကျွန်တော့်ဆီကိုရွေ ့လာနေကြသလိုပဲ။ သူတို့ ရဲ ့ဦးတည်ရာက ဘယ်ကိုလဲ ...ကျွန်တော့်ဆီကိုလား ... ကျွန်တော်မရောက်နိုင်တဲ့ ကျွန်တော့် ချစ်သူဆီကိုလား ... ကျွန်တော်နဲ ့မိုင်ထောင်ချီဝေးတဲ့ တစ်နေရာမှာရှိနေတဲ့ အင်းလျားကန်ဘောင်ပေါ်က ချစ်သူစုံတွဲတွေဆီကိုလား ... သူတို ့ဘယ်ကိုဦးတည်ကြမှာလဲ ...
ကျွန်တော်ကရော ...ဒီနေရာကို ဘာဦးတည်ချက်နဲ ့ရောက်နေတာလဲ ...
ကျွန်တော်ရဲ ့ဦးတည်ချက်ကရော ...ဘယ်ကိုလဲ....

လေးဖြူရဲ ့ လမ်း ဆိုတဲ့သီချင်း လေး။ ဒီသီချင်းတစ်ခေါက်ပြီးဆုံးသွားတဲ့ အချိန်တိုင်း ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ အမြဲကျန်ရစ်နေခဲ့တဲ့ စာကြောင်းလေးကြောင်း ....

မင်းနဲ ့ငါကြား တံခါးတစ်ချပ်ခြားလို ့ထား ...
မျက်စိနဲ ့ကြည့်လို ့မတွေ ့တဲ့သော့နဲ ့ခတ်ပိတ်ထား ...
မင်းနဲ ့ငါကြားထဲပျောက်ပျက်သွားတဲ့ မိနစ်များ ...
မင်းနဲ ့ငါချစ်ခွင့်မရတဲ့ နေ ့ရက်တို ့ရဲ ့ပြက္ခဒိန်ဟောင်းတြွေကား ...

ဒီသီချင်းရဲ ့နောက်ကွယ်က အင်အားတစ်ခုခုမှာ ကျွန်တော့စိတ်ကို တစ်ခုခုလစ်ဟာနေအောင်ဖမ်းစားနိုင်တဲ့
စွမ်းအားတစ်ခုရှိနေသလိုပဲ။ကျွန်တော် တံခါးတစ်ချပ်ကိုမုန်းတယ်။ ကျွန်တော့်ချစ်သူရဲ ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ကျွန်တော်ရပ်တည်နေရတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ ့ကြားက ဒီမတူညီတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် (၂) ခုကိုခြားထားတဲ့ တံခါးတစ်ချပ် ....

ဖန်ဆင်းရှင်တစ်ယောက်ရဲ ့စွမ်းအားတွေ ဒီကျွန်တော့်ကိုယ်ထဲမှာသာ ရိှနေခဲ့မယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ ချစ်သူနှစ်ယောက်ကြားက တွေ ့ဆုံခွင့်မရပဲ ပျောက်ပျက်ခဲ့တဲ့ ပြက္ခဒိန်ဟောင်းတွေထဲက နေ ့ဟောင်းတွေဆီ ကျွန်တော်ပြန်ရောက်ချင်တယ်။လူဆိုတာ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ အသက်ရှင်နေကြတာဆိုရင် ဒီကမ္ဘာမှာ မျှော်လင်ချက် အများဆုံးသူဟာ ကျွန်တော်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်ပါတယ်။

အလွမ်းညတွေ ကုန်လွန်ပါရစေတော့ ....
ဝေးကွာမှုတွေ အဆုံးသတ်ပါရစေတော့ ....
ဆုံတွေ ့ခွင့်ရပါရစေတော့။


KznT.